พ่อของฉันแต่งงานใหม่ และชิโฮริก็กลายเป็นแม่เลี้ยงของฉัน แต่เธอทิ้งฉันไป ไม่กี่ปีต่อมา ชิโฮริถามฉันว่าฉันอยากไปเที่ยวไหม ฉันระงับความตื่นเต้นแล้วมุ่งหน้าไปบ้านของเธอ เมื่อพ่อกับชิโฮริยังแต่งงานกันอยู่ ความสัมพันธ์ของพวกเขาก็เสื่อมถอยลงอย่างกะทันหัน สิ่งที่ฉันทำได้คือปลอบใจชิโฮริที่ร้องไห้แทบทุกวัน พ่อของฉันค่อยๆ ย้ายออกจากบ้าน ฉันคิดว่าคงหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่ฉันกับชิโฮริจะมีความสัมพันธ์แบบโรแมนติก พ่อของฉันรู้ทันความสัมพันธ์ของเราและไล่ชิโฮริออกไป ฉันทำอะไรไม่ได้เลย หลังจากนั้นไม่นาน ฉันก็เริ่มอยู่คนเดียว และวันนี้ฉันก็ได้เจอชิโฮริอีกครั้ง หลายปีผ่านไปแล้วตั้งแต่ครั้งสุดท้ายที่เราเจอกัน เธอดูผอมลงเล็กน้อย แต่รอยยิ้มของเธอยังคงเหมือนเดิม มีหลายอย่างที่ฉันอยากพูดและถาม แต่ฉันหาคำพูดไม่ได้ เธอสังเกตเห็นฉัน ยิ้ม และจับมือฉัน เธอจูบฉัน เราโหยหากันและกัน เราไม่อาจชดเชยช่วงเวลาหลายปีที่ไม่ได้อยู่ด้วยกันได้ง่ายๆ เราแนบกายแนบใจกันโดยไม่เสียเวลา ฉันเริ่มกังวลว่าเธอจะหายไปเมื่อฉันตื่นขึ้นมา กลัวว่าทั้งหมดจะเป็นแค่ความฝัน ชิโฮริยิ้มให้ฉันอย่างกังวลและกอดฉัน ตอนนี้ชิโฮริอยู่เคียงข้างฉันแล้ว ฉันจะไม่มีวันปล่อยเธอไป รู้สึกเหมือนได้หลุดพ้นจากอุโมงค์แห่งการเดินทางอันมืดมิดเสียที...